Beste dwarslaesie,

Na elkaar een tijdje niet gesproken te hebben, moet me toch nog wat van het hart. We zijn nog steeds aan het vechten, aan het knokken, tegen de gevolgen die u heeft veroorzaakt. En dan heb ik het niet alleen over de lichamelijke gevolgen..... Gevolgen waarvan we steeds meer het idee hebben dat daar niet tegen te vechten valt. Gevolgen die niet altijd zichtbaar voor de buiten wereld zijn. We zullen die gevolgen altijd uit moeten leggen, want als je het over een dwarslaesie hebt, zal iedereen denken: dwarslaesie? Hij kan toch lopen? Waar heb je het over? We zullen moeten uitleggen dat een dwarslaesie meer inhoud dan niet kunnen lopen. Ybele zal moeten leren omgaan met minder gevoel op meerdere plaatsen op zijn lichaam. Zijn spasmes zullen waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen en of het met zijn handen ooit goed gaat komen, is nog maar de vraag. We kunnen wel blijven vechten tegen elkaar, maar ik vrees dat we beiden niet zullen gaan winnen. Dit is een strijd waar geen winnaars uit zullen gaan komen vrees ik. Dus waarom zouden we die kostbare energie aan elkaar verspillen? Kunnen we niet beter vriendjes worden en proberen er het beste van te maken? We zullen waarschijnlijk nog heel lang met elkaar door het leven moeten. En daar kunnen we, mijns inziens, maar beter het beste van maken. Wij zijn nog steeds positieve mensen, we laten nog steeds ons hoofd niet hangen en Ybele blijft nog steeds stappen maken in zijn revalidatie proces. Dus opgeven? Dat nooit! Maar strijden willen we ook niet meer. Die negatieve energie gaan we nu omzetten in positieve energie, zodat Yb nog verder kan komen dan hij nu al is. Ik hoop dat u er ook zo over denkt, zodat we in ieder geval samen door een deur kunnen ..... Lopen!

Met vriendelijke groet,
Barbara