Donderdag 24 oktober....
maandag 28 oktober 2013
Eindelijk thuis :-)
Eindelijk, het is zover, ik ben thuis, bij mijn vrouw en kids. Wat heb ik ze gemist en ik wil ze echt nooit meer zolang missen.
Inmiddels een dikke week thuis en wat voelt dit heerlijk. Wat kan ik van kleine dingen die voorheen zo normaal waren nu genieten. Samen eten, huiswerk maken, tv kijken etc. voordien heel normaal nu zo speciaal......
Afgelopen week thuis was niet enkel een week van uitrusten en lanterfanten, er moest ook nog wel worden geoefend. Stilstand is achteruitgang en dat is wat ik absoluut niet wil. Ik heb tenslotte afgelopen periode niet voor niets zo hard getraind om weer zo snel mogelijk zelfstandig te kunnen zijn. Ik ben heel mijn leven vrij zelfstandig geweest en ik kan jullie vertellen dat afgelopen periode ( vooral in het begin van mijn ziekbed) een ware kwelling was wat betreft zelfstandigheid. Maar goed.......... Afgelopen week ergotherapie gedaan in de vorm van, aardappelen schillen, groente klaar maken, typen, veters strikken en wat al niet meer. Van de fysio uit Hoensbroek heb ik oefeningen mee gekregen waar ik dagelijks mee aan de slag ga. Uiteraard ook Quality time met Barbara gehad, samen voor het eerst op de fiets naar de stad om daar heerlijk in het zonnetje op het terras van elkaar te genieten.
Hierlangs wil ik jullie allemaal bedanken voor jullie medeleven. Het is niet te omschrijven hoe goed het mij doet als er in welke vorm dan ook aan je wordt gedacht. Nogmaals, dank jullie wel.
Groet Ybele
vrijdag 18 oktober 2013
Beste Adelante medewerkers,
Vandaag nemen we, met gemengde gevoelens, afscheid van jullie. Aan de ene kant natuurlijk met heel veel plezier! Want dat betekent natuurlijk dat het goed gaat met Ybele. Dat betekent ook dat jullie goed werk geleverd hebben ;-) en dat we de eerste revalidatie periode kunnen afsluiten. Maar toch nemen we ook met pijn in ons hart afscheid van jullie! Jullie hebben allemaal een belangrijke bijdrage geleverd in het revalidatie proces van Ybele. Vanaf de eerste dag dat hij bij jullie kwam, hebben we ons welkom gevoelt. Een hele vervelende periode in ons leven was mede dankzij jullie draagbaar. Iedereen was altijd even vriendelijk en tegelijkertijd professioneel. Het ontvangst, de meeloop dag, de teamvergaderingen, de week in de brugwoning, allemaal hoogtepunten die ik niet snel zal vergeten! Voor Ybele waren er natuurlijk veel meer hoogte punten! Wat heeft hij een vooruitgangen geboekt. Iedere keer kon hij weer andere hulpmiddelen in de wilgen hangen.
Vandaag hangen we jullie in de wilgen, maar wel op een ere plaatsje natuurlijk!
Volgende week vrijdag hoef ik voor het eerst niet meer naar Hoensbroek. Niet meer 400 km rijden, niet meer 4 uur in de auto over die belabberde Belgische wegen, met die nog meer belabberde Belgische mede weggebruikers. Wat een zaligheid! En toch.........het klinkt misschien gek, maar ik weet nu al dat ik jullie zal gaan missen. Die vriendelijke limbo's die zo goed voor mijn Yb zijn geweest! Zo goed, dat wij verder kunnen.....verder met Yb zijn revalidatie proces, verder met onze toekomst.
Limburg had altijd al een speciaal plaatsje in ons hart omdat Yb en ik er elkaar, 20 jaar geleden, hebben leren kennen. Nu is dat plaatsje in ons hart alleen maar groter geworden. En is het niet alleen meer voor de provincie Limburg, maar ook voor alle medewerkers van Adelante!
Lieve mensen: BEDANKT!
We zullen jullie niet gauw vergeten!
Een Zeeuwse groet, uiteraard ook namens Ybele,
Barbara
woensdag 16 oktober 2013
Beste dwarslaesie,
Na elkaar een tijdje niet gesproken te hebben, moet me toch nog wat van het hart. We zijn nog steeds aan het vechten, aan het knokken, tegen de gevolgen die u heeft veroorzaakt. En dan heb ik het niet alleen over de lichamelijke gevolgen..... Gevolgen waarvan we steeds meer het idee hebben dat daar niet tegen te vechten valt. Gevolgen die niet altijd zichtbaar voor de buiten wereld zijn. We zullen die gevolgen altijd uit moeten leggen, want als je het over een dwarslaesie hebt, zal iedereen denken: dwarslaesie? Hij kan toch lopen? Waar heb je het over? We zullen moeten uitleggen dat een dwarslaesie meer inhoud dan niet kunnen lopen. Ybele zal moeten leren omgaan met minder gevoel op meerdere plaatsen op zijn lichaam. Zijn spasmes zullen waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen en of het met zijn handen ooit goed gaat komen, is nog maar de vraag. We kunnen wel blijven vechten tegen elkaar, maar ik vrees dat we beiden niet zullen gaan winnen. Dit is een strijd waar geen winnaars uit zullen gaan komen vrees ik. Dus waarom zouden we die kostbare energie aan elkaar verspillen? Kunnen we niet beter vriendjes worden en proberen er het beste van te maken? We zullen waarschijnlijk nog heel lang met elkaar door het leven moeten. En daar kunnen we, mijns inziens, maar beter het beste van maken. Wij zijn nog steeds positieve mensen, we laten nog steeds ons hoofd niet hangen en Ybele blijft nog steeds stappen maken in zijn revalidatie proces. Dus opgeven? Dat nooit! Maar strijden willen we ook niet meer. Die negatieve energie gaan we nu omzetten in positieve energie, zodat Yb nog verder kan komen dan hij nu al is. Ik hoop dat u er ook zo over denkt, zodat we in ieder geval samen door een deur kunnen ..... Lopen!
Met vriendelijke groet,
Barbara
Dag 74 t/m 79
Dinsdag 8 oktober,
Vandaag heeft de fysiotherapeut Yb zijn rug, bekken en been lengtes opgemeten. Dit omdat Yb met zijn linkerbeen blijft slepen en omdat ze het vermoeden hadden dat er lengte verschil tussen beide benen zat. Nou, dat hadden ze goed gezien. Uit het onderzoek bleek dat zijn rechter been 1,5 tot 2 cm korter is. Ze hebben nu een verhoging in zijn rechter schoen gelegd en dat loopt meteen al een stuk beter!
Woensdag 9 oktober,
Vandaag heeft Yb weer gewoon zijn programma afgewerkt. Geen bijzonderheden vandaag.....
Donderdag 10 oktober,
Het afscheid nemen is begonnen hier in Hoensbroek! En hoe! 'S Avonds toen Yb al in bed lag heeft de verpleging hem nog even goed te grazen genomen. Twee verpleegsters kwamen verkleed in chirurgen pakken, compleet met brillen en mondkapjes, Yb even onder handen nemen. Gewapend met grote spuiten gevuld met water, kwamen ze zijn kamer binnen gestormt. En natuurlijk werden die water spuiten op Yb leeg gespoten! Super! Veel lol en een nat pak als gevolg.......een afscheid om nooit te vergeten! Gelukkig hebben we de foto's en filmpjes nog, zodat die op een later tijdstip ons nog vaak een glimlach op ons gezicht kunnen toveren!
Meiden bedankt!!!
Vrijdag 11 oktober,
Vandaag heeft Yb een eind onderzoek van de arts gehad. Hij was qua gevoel en kracht weer wat vooruit gegaan.
Voor mij was het vandaag mijn laatste ritje alleen naar Hoensbroek.
Op naar weer een fijn weekend samen!
Barbara
maandag 7 oktober 2013
Dag 67, 68, 69, 70, 71, 72 en 73
Zo, ik ben terug van weggeweest. Nadat de rek er even uit was,de energie op was en de terugslag na de operatie net even te groot was, zijn we er weer. Mijn hoofd zit vol met letters, mijn hoofd zit vol met woorden, mijn hoofd zit vol met zinnen.....maar ook met gebeurtenissen en emoties. Ik zal proberen ze weer op te schrijven en er een samenhangend verhaal van te creëren.
Dinsdag 1 oktober:
Ybele werd rond 10.30 uur opgehaald door de ambulance die hem weer terug naar Hoensbroek zou brengen. Het liefst had ik hem zelf teruggebracht, maar dat mocht ( verzekerings technisch) niet. Na een goede reis, was hij na de middag weer op zijn kamer aangekomen. Daar werd hij meteen gezien door de verpleging en de arts. Die moesten ook weer even in kaart krijgen hoe alles was verlopen en hoe hij er nu aan toe was. Hij was daar meteen weer in goede handen en dat is toch wel erg fijn na zo'n heftig weekje. De medicijnen voor zijn spasmes zijn weer verhoogd, want hij heeft toch het idee dat het er, vooral in zijn handen, niet beter op wordt. De rest van de dag kon hij mooi zijn rust weer even pakken en bijkomen van de reis. Morgen zal hij weer aan de slag moeten!
Voor het thuisfront was het wel weer even wennen zo zonder Yb. We hadden hem toch weer 11 dagen om ons heen gehad en gezien natuurlijk. Dat afscheid nemen en elkaar moeten missen blijft toch lastig. Het zal nooit wennen vrees ik.....
Woensdag 2 oktober:
Vandaag begint Yb weer met zijn therapieën. Zijn eerste therapie begint meteen met het uit bed komen. Door de operatie is hij erg beperkt in zijn bewegingen. Hij moet opletten met het bewegen van zijn nek, het bukken gaat niet zo makkelijk meer en tillen mag voorlopig ook niet meer. Dus de verpleging mag hem weer een handje helpen. Douchen en aankleden zijn ineens geen vanzelfsprekende handelingen meer. En hij heeft er dan ook echt weer hulp bij nodig. Lastig als je net zover was dat je het allemaal weer zelf kon. Het is goed dat de operatie heeft plaats gevonden. Vooral voor in de toekomst. Maar op dit moment zijn we toch echt weer even terug in de tijd geworpen door
de operatie. En dat is niet alleen in de praktijk erg lastig, maar vooral gevoelsmatig is het voor ons allemaal een behoorlijk aantal stappen terug in de tijd. We waren al zo'n eind in de goede richting, we hadden allemaal ons ritme en onze draai in deze rot situatie gevonden. En nu......is het even terug naar start.....maar het betekend ook nieuwe ronde, nieuwe kansen! En vooral die kansen zullen we weer met alle handen aanpakken die we hebben!
De rest van de dag volgt Yb wat aangepaste therapieën. Hij kan niet meer zo tekeer gaan als voor de operatie, hij moet meer rust nemen tussendoor en zichzelf goed in acht nemen.
Donderdag 3 oktober:
Vandaag heeft Yb zijn dag niet. Hij is moe, heeft last van zijn nek....kortom een terugslag. Hij doet het vandaag even rustig aan en ligt 's Avonds om 18.00 uur al in zijn bed. Even time out!
Ondertussen zijn ze achter de schermen al bezig zijn overplaatsing te regelen. Vrijdag 18 oktober zal zijn laatste dag in Hoensbroek zijn. Hij kan zichzelf dan volledig verzorgen en thuis zijn er ook geen belemmeringen om te kunnen functioneren. Dus geen reden meer om intern te worden behandeld. Hij zal daarna een weekje thuis zijn, om dan op maandag 28 oktober in een revalidatie kliniek in Goes te starten voor een aantal dagen in de week. Wat een heerlijk vooruitzicht!
Vrijdag 4 oktober:
Vandaag mag ik Yb weer ophalen en voor het weekend mee naar huis nemen. Weer even samen met het gezin. Er staat alleen maar Genieten op het programma!
Maar helaas, dat mocht dit weekend niet zo zijn....Yb is meerdere keren ( bij het overeind komen in bed, bij het opstaan of bij wat inspanning) duizelig . Alles draait voor zijn ogen en hij is misselijk. Het zweet, meerdere keren op zijn voorhoofd. Gelukkig staat het bed nog steeds in de woonkamer. Daar heeft hij dit weekend weer volop gebruik van gemaakt. Het is even een behoorlijke tegenvaller. Ook nu worden we weer teruggeworpen in de tijd, we worden weer even beperkt in onze vrijheid en met onze neus keihard op de waarheid gedrukt. We zullen het er even mee moeten doen. We weten dat het tijdelijk is, maar dat maakt het er niet makkelijker op.
Zondag middag wordt Yb weer teruggebracht naar Hoensbroek. Daar wordt hij meteen even gecontroleerd door de verpleging. Temperatuur, bloeddruk en hartslag zijn prima in orde. Yb neemt weer goed zijn rust en hoopt dat hij snel weer opknapt. En wij hopen natuurlijk met hem mee!
Maandag 7 oktober:
Vandaag voelt Yb zich gelukkig iets beter. Hij wordt meteen in de ochtend gezien door een arts. Deze wijdt de klachten van Yb aan de operatie. Ze zijn toch behoorlijk in zijn nek tekeer gegaan en dat zal weer even allemaal op zijn plaats moeten vallen. Tijd en geduld zijn in deze situatie een schone zaak.....
Dinsdag 1 oktober:
Ybele werd rond 10.30 uur opgehaald door de ambulance die hem weer terug naar Hoensbroek zou brengen. Het liefst had ik hem zelf teruggebracht, maar dat mocht ( verzekerings technisch) niet. Na een goede reis, was hij na de middag weer op zijn kamer aangekomen. Daar werd hij meteen gezien door de verpleging en de arts. Die moesten ook weer even in kaart krijgen hoe alles was verlopen en hoe hij er nu aan toe was. Hij was daar meteen weer in goede handen en dat is toch wel erg fijn na zo'n heftig weekje. De medicijnen voor zijn spasmes zijn weer verhoogd, want hij heeft toch het idee dat het er, vooral in zijn handen, niet beter op wordt. De rest van de dag kon hij mooi zijn rust weer even pakken en bijkomen van de reis. Morgen zal hij weer aan de slag moeten!
Voor het thuisfront was het wel weer even wennen zo zonder Yb. We hadden hem toch weer 11 dagen om ons heen gehad en gezien natuurlijk. Dat afscheid nemen en elkaar moeten missen blijft toch lastig. Het zal nooit wennen vrees ik.....
Woensdag 2 oktober:
Vandaag begint Yb weer met zijn therapieën. Zijn eerste therapie begint meteen met het uit bed komen. Door de operatie is hij erg beperkt in zijn bewegingen. Hij moet opletten met het bewegen van zijn nek, het bukken gaat niet zo makkelijk meer en tillen mag voorlopig ook niet meer. Dus de verpleging mag hem weer een handje helpen. Douchen en aankleden zijn ineens geen vanzelfsprekende handelingen meer. En hij heeft er dan ook echt weer hulp bij nodig. Lastig als je net zover was dat je het allemaal weer zelf kon. Het is goed dat de operatie heeft plaats gevonden. Vooral voor in de toekomst. Maar op dit moment zijn we toch echt weer even terug in de tijd geworpen door
de operatie. En dat is niet alleen in de praktijk erg lastig, maar vooral gevoelsmatig is het voor ons allemaal een behoorlijk aantal stappen terug in de tijd. We waren al zo'n eind in de goede richting, we hadden allemaal ons ritme en onze draai in deze rot situatie gevonden. En nu......is het even terug naar start.....maar het betekend ook nieuwe ronde, nieuwe kansen! En vooral die kansen zullen we weer met alle handen aanpakken die we hebben!
De rest van de dag volgt Yb wat aangepaste therapieën. Hij kan niet meer zo tekeer gaan als voor de operatie, hij moet meer rust nemen tussendoor en zichzelf goed in acht nemen.
Donderdag 3 oktober:
Vandaag heeft Yb zijn dag niet. Hij is moe, heeft last van zijn nek....kortom een terugslag. Hij doet het vandaag even rustig aan en ligt 's Avonds om 18.00 uur al in zijn bed. Even time out!
Ondertussen zijn ze achter de schermen al bezig zijn overplaatsing te regelen. Vrijdag 18 oktober zal zijn laatste dag in Hoensbroek zijn. Hij kan zichzelf dan volledig verzorgen en thuis zijn er ook geen belemmeringen om te kunnen functioneren. Dus geen reden meer om intern te worden behandeld. Hij zal daarna een weekje thuis zijn, om dan op maandag 28 oktober in een revalidatie kliniek in Goes te starten voor een aantal dagen in de week. Wat een heerlijk vooruitzicht!
Vrijdag 4 oktober:
Vandaag mag ik Yb weer ophalen en voor het weekend mee naar huis nemen. Weer even samen met het gezin. Er staat alleen maar Genieten op het programma!
Maar helaas, dat mocht dit weekend niet zo zijn....Yb is meerdere keren ( bij het overeind komen in bed, bij het opstaan of bij wat inspanning) duizelig . Alles draait voor zijn ogen en hij is misselijk. Het zweet, meerdere keren op zijn voorhoofd. Gelukkig staat het bed nog steeds in de woonkamer. Daar heeft hij dit weekend weer volop gebruik van gemaakt. Het is even een behoorlijke tegenvaller. Ook nu worden we weer teruggeworpen in de tijd, we worden weer even beperkt in onze vrijheid en met onze neus keihard op de waarheid gedrukt. We zullen het er even mee moeten doen. We weten dat het tijdelijk is, maar dat maakt het er niet makkelijker op.
Zondag middag wordt Yb weer teruggebracht naar Hoensbroek. Daar wordt hij meteen even gecontroleerd door de verpleging. Temperatuur, bloeddruk en hartslag zijn prima in orde. Yb neemt weer goed zijn rust en hoopt dat hij snel weer opknapt. En wij hopen natuurlijk met hem mee!
Maandag 7 oktober:
Vandaag voelt Yb zich gelukkig iets beter. Hij wordt meteen in de ochtend gezien door een arts. Deze wijdt de klachten van Yb aan de operatie. Ze zijn toch behoorlijk in zijn nek tekeer gegaan en dat zal weer even allemaal op zijn plaats moeten vallen. Tijd en geduld zijn in deze situatie een schone zaak.....
De hechtingen zullen er vandaag ook uitgehaald worden. Het zag er goed uit volgens de deskundigen...
Ondertussen is er weer een nieuwe week aangebroken. De laatste week dat we Yb fysiek moeten missen. Het aftellen is nu echt begonnen! Vrijdag ga ik hem nog 1 keer ophalen en dan laten we hem voorlopig niet meer alleen!!!
Barbara
dinsdag 1 oktober 2013
Dag 66
Maandag 30 september
Vandaag is mijn laatste ritje naar het Erasmus MC (Voorlopig dan, Ybele moet over 6 weken nog een keer terug komen voor controle) Yb kreeg vanmorgen te horen dat hij voldoende hersteld was om weer te verhuizen naar Hoensbroek. Dit moest natuurlijk wel even allemaal geregeld worden, maar dat was geen probleem. Dinsdagochtend om 10.00 uur wordt hij opgehaald met de ambulance, die hem naar Hoensbroek zal vervoeren.
Voor ons dus nog 1 middag samen in het Erasmus. Het was gelukkig prachtig weer, wat ons de gelegenheid gaf om heerlijk buiten in het zonnetje te zitten. En daar op dat bankje in de zon, konden we mooi de afgelopen week even aan ons voorbij laten gaan. Een week waarin we weer even terug naar start moesten. Een week waarin alle herinneringen van die eerste heftige week na het ongeluk weer voorbij kwamen. Een week waarin Ybele weer alleen maar op zijn rug kon liggen, weer die catheter nodig was. Een week waarin hij weer hulpbehoevend was. Weer pijn had.....een week waarin de zorgen en de spanningen weer volop aanwezig waren.....een week waarin we weer even niet wisten waar de trein ons deze keer naartoe zou brengen en waarin we niet wisten wanneer hij zou gaan stoppen.....
Daar op dat bankje in de zon, hadden we mooi de gelegenheid om de afgelopen week achter ons te laten en weer vooruit te gaan kijken. De trein is weer langzamer gaan rijden, we weten weer waar hij ons naartoe gaat brengen en we hebben voor een deel zelf weer de zeggenschap over waar we naartoe WILLEN!
Barbara
Vandaag is mijn laatste ritje naar het Erasmus MC (Voorlopig dan, Ybele moet over 6 weken nog een keer terug komen voor controle) Yb kreeg vanmorgen te horen dat hij voldoende hersteld was om weer te verhuizen naar Hoensbroek. Dit moest natuurlijk wel even allemaal geregeld worden, maar dat was geen probleem. Dinsdagochtend om 10.00 uur wordt hij opgehaald met de ambulance, die hem naar Hoensbroek zal vervoeren.
Voor ons dus nog 1 middag samen in het Erasmus. Het was gelukkig prachtig weer, wat ons de gelegenheid gaf om heerlijk buiten in het zonnetje te zitten. En daar op dat bankje in de zon, konden we mooi de afgelopen week even aan ons voorbij laten gaan. Een week waarin we weer even terug naar start moesten. Een week waarin alle herinneringen van die eerste heftige week na het ongeluk weer voorbij kwamen. Een week waarin Ybele weer alleen maar op zijn rug kon liggen, weer die catheter nodig was. Een week waarin hij weer hulpbehoevend was. Weer pijn had.....een week waarin de zorgen en de spanningen weer volop aanwezig waren.....een week waarin we weer even niet wisten waar de trein ons deze keer naartoe zou brengen en waarin we niet wisten wanneer hij zou gaan stoppen.....
Daar op dat bankje in de zon, hadden we mooi de gelegenheid om de afgelopen week achter ons te laten en weer vooruit te gaan kijken. De trein is weer langzamer gaan rijden, we weten weer waar hij ons naartoe gaat brengen en we hebben voor een deel zelf weer de zeggenschap over waar we naartoe WILLEN!
Barbara
Abonneren op:
Posts (Atom)