7 juni 2014

Colours by the sea!

Vandaag lopen Yb, Kyra en ik the colour run. (Tycho geniet van een super kamp met de scouting.) Het zal voor ons een run worden met veel gemengde gevoelens en emoties. 10 maanden, 12 dagen en een half uur na het ongeluk van Yb, zullen we samen van start gaan. Deels om de de achterliggende tijd achter ons te laten, deels om terug te kijken wat er geweest is en uiteraard om trots te zijn op wat Yb bereikt heeft! Alle kleuren poeder waar we doorheen zullen lopen, zullen voor ons staan voor een fase in de afgelopen periode. De eerste kleur zal het ongeluk symboliseren. Die zal dan ook het diepst in onze poriën dringen om daar nooit meer uit te gaan, maar deze kleur kunnen we dan ook het eerst achter ons laten! De tweede kleur zal de eerste onzekere periode vlak na het ongeluk symboliseren. De totale lichamelijke verlamdheid, de onzekerheid, de ziekenhuis periode en al het bijbehorende verdriet. De derde kleur zal de revalidatie periode die daarop volgde symboliseren. Maar ook het gescheiden zijn, de vechtlust en het doorzettingsvermogen van Yb en het bijbehorende herstel wat daar het gevolg van was! De vierde kleur zal symbool staan voor Yb zijn thuiskomst. De hereniging van ons gezin, de kracht om nog verder te revalideren en het weer oppakken van zijn werk. De vijfde kleur zal symbool staan voor het stoppen van de revalidatie periode, het verwerken van weer een volgende tegenslag en de kracht die we met ons gezin nogmaals gevonden hebben om ook hier weer het beste van te gaan maken. En dan......de finish! Ja dat zal een mega bijzonder momentje worden! Dat Yb zover is gekomen, dat hij dit toch maar, nog geen jaar na het ongeluk, voor elkaar heeft gekregen! Dat is toch iets om Trots op te zijn. Als we over de finish lopen, zullen we nog 1 X achterom kijken naar wat we het afgelopen jaar allemaal hebben meegemaakt, om daarna vol trots, hand in hand, naar de toekomst te kijken! We gaan er iets moois van maken!

Barbara

Terug naar Hoensbroek

Donderdag 19 december

Op het moment dat ik dit schrijf, zijn we onderweg naar Hoensbroek voor een terugkom dag in het revalidatie centrum. Deze keer hoef ik zelf niet te rijden, maar zit ik apetrots op de bijrijdersstoel! De laatste keer dat we in Hoensbroek waren is alweer 9 weken geleden en Yb is van plan ze vandaag versteld te laten staan! Hij is keihard aan zijn herstel blijven werken en dat heeft zijn vruchten afgeworpen!

Yb is een week na zijn thuiskomst begonnen met revalideren in het revalidatie centrum in Goes. Dat was in het begin wennen.... Maarja, wat wil je als je uit een revalidatie kliniek komt die in de top 3 van Nederland staat en een hele afdeling voor alleen maar dwarslaesies heeft. Nu kwam hij in een kliniek terecht waar hij bijvoorbeeld voor de fysio de vierde dwarslaesie revalidant was in 8 jaar tijd! Maar ook in Goes doen ze er alles aan om hem verder te krijgen!

Vorderingen maakt Yb nog steeds! Elke week zijn er nog nieuwe hoogtepunten bij te schrijven op ons lijstje! Zo kon hij ineens weer een paar rondjes joggen, speed-badmintonnen, voetballen, tennissen, hij draait zijn hand er niet voor om! Zijn gevoel in zijn handen verbeterd ook nog steeds!
Het grootste hoogtepunt van de afgelopen tijd was natuurlijk het weer mogen en kunnen autorijden! De dag dat de brief van het CBR op de mat lag, was echt een feest dag! Dat geeft hem (en mij misschien nog wel veel meer) weer zoveel vrijheid terug.

Op het moment gaat het goed met ons! We proberen zoveel mogelijk ons oude leventje weer op te pakken en te genieten van de leuke dingen van het leven. De dwarslaesie van Yb is niet langer onze vijand, maar iets wat bij ons hoort en wat ons nog sterker heeft gemaakt dan we al waren!
Nog even en dan knallen we 2013 eruit en gaan we 2014 vol goede moed tegemoet! Yb begint in januari weer met werken. Hij gaat dan met 2 ochtenden beginnen om dat dan langzaam weer uit te gaan breiden. Daarnaast blijft hij nog 2 X in de week revalideren, want hij is nog niet klaar. Zijn doel was 100 % herstel en met zo'n instelling en doorzettingsvermogen als hij heeft, gaat hij dat nog halen ook!
Dan rest mij toch alleen maar trots te zijn...... Heel trots!

Barbara

Week 17 en 18

Week 17

We zijn inmiddels alweer een aantal weken aan het revalideren in Goes. Het is voor beide partijen in het begin even aftasten. Het is voor de therapeuten daar toch even zoeken hoe en hoeveel ik belast kan worden, waar moet nog aan gewerkt worden etc. Volgende week denkt men een programma voor mij klaar te hebben voor de aankomende periode. Dat zou fijn zijn, kan ik wat langer revalideren per dag ( momenteel  is dit 1.5 uur per dag a 3 dagen in de week)  want ik wil graag nog vooruitgang boeken. Als ik achterom kijk dan heb ik al een mooie weg afgelegd, maar het doel is nog niet bereikt. Dus ik moet nog even doorgaan. En dat zal in Goes zeker gaan lukken, daar heb ik alle vertrouwen in. 

Thuis begint alles ook weer op z'n plek toe vallen. De kinderen weten weer dat papa thuis is en voor Barbara, ja, die heeft afgelopen periode heel veel voor haar kiezen gekregen. Hoeveel werk zij wel niet heeft verzet, zaken heeft geregeld, positief is gebleven, petje af. Ook voor haar komt er weer wat rust, al zal het nog wel een poosje duren voor de echte rust bij haar is doorgedrongen. 

Week 18

Inmiddels is het programma voor mij aangepast. Ik mag nu zelf fysio, ergo en fitness oefeningen doen in de daarvoor bestemde oefenruimten. Ik train vier dagen in de week minimaal drie uur per dag. Inmiddels loop ik alweer wat soepeler, dit heb ik te danken aan de spierkracht die is toegenomen en aan meerdere keren per week op de loopband te trainen. Het manipuleren met mijn vingers gaat ook met kleine stapjes vooruit. Ik heb er nog meer zin in na deze vorderingen.

Vandaag mijn rijtest gehad bij het CBR, eerst een gesprek, daarna laten zien hoe goed ik in het verkeer mee kan komen. Rem- en stuurtest als bijzondere verrichting. Alles is in orde om mij voortaan zonder aanpassingen door het verkeer te manoeuvreren. Weer een stapje in het proces naar verzelfstandiging. 

Groet, Ybele 




Verstuurd vanaf mijn iPad

Op de fiets!

Donderdag 24 oktober....

Eindelijk thuis :-)

Eindelijk, het is zover, ik ben thuis, bij mijn vrouw en kids. Wat heb ik ze gemist en ik wil ze echt nooit meer zolang missen.

Inmiddels een dikke week thuis en wat voelt dit heerlijk. Wat kan ik van kleine dingen die voorheen zo normaal waren nu genieten. Samen eten, huiswerk maken, tv kijken etc. voordien heel normaal nu zo speciaal......

Afgelopen week thuis was niet enkel een week van uitrusten en lanterfanten, er moest ook nog wel worden geoefend. Stilstand is achteruitgang en dat is wat ik absoluut niet wil. Ik heb tenslotte afgelopen periode niet voor niets zo hard getraind om weer zo snel mogelijk zelfstandig te kunnen zijn. Ik ben heel mijn leven vrij zelfstandig geweest en ik kan jullie vertellen dat afgelopen periode ( vooral in het begin van mijn ziekbed) een ware kwelling was wat betreft zelfstandigheid. Maar goed.......... Afgelopen week ergotherapie gedaan in de vorm van, aardappelen schillen, groente klaar maken, typen, veters strikken en wat al niet meer. Van de fysio uit Hoensbroek heb ik oefeningen mee gekregen waar ik dagelijks mee aan de slag ga. Uiteraard ook Quality time met Barbara gehad, samen voor het eerst op de fiets naar de stad om daar heerlijk in het zonnetje op het terras van elkaar te genieten.

Hierlangs wil ik jullie allemaal bedanken voor jullie medeleven. Het is niet te omschrijven hoe goed het mij doet als er in welke vorm dan ook aan je wordt gedacht. Nogmaals, dank jullie wel.

Groet Ybele

Dat is leuk thuis komen!

Vrijdag 18 oktober.....

Beste Adelante medewerkers,

Vandaag nemen we, met gemengde gevoelens, afscheid van jullie. Aan de ene kant natuurlijk met heel veel plezier! Want dat betekent natuurlijk dat het goed gaat met Ybele. Dat betekent ook dat jullie goed werk geleverd hebben ;-) en dat we de eerste revalidatie periode kunnen afsluiten. Maar toch nemen we ook met pijn in ons hart afscheid van jullie! Jullie hebben allemaal een belangrijke bijdrage geleverd in het revalidatie proces van Ybele. Vanaf de eerste dag dat hij bij jullie kwam, hebben we ons welkom gevoelt. Een hele vervelende periode in ons leven was mede dankzij jullie draagbaar. Iedereen was altijd even vriendelijk en tegelijkertijd professioneel. Het ontvangst, de meeloop dag, de teamvergaderingen, de week in de brugwoning, allemaal hoogtepunten die ik niet snel zal vergeten! Voor Ybele waren er natuurlijk veel meer hoogte punten! Wat heeft hij een vooruitgangen geboekt. Iedere keer kon hij weer andere hulpmiddelen in de wilgen hangen. 

Vandaag hangen we jullie in de wilgen, maar wel op een ere plaatsje natuurlijk!

Volgende week vrijdag hoef ik voor het eerst niet meer naar Hoensbroek. Niet meer 400 km rijden, niet meer 4 uur in de auto over die belabberde Belgische wegen, met die nog meer belabberde Belgische mede weggebruikers. Wat een zaligheid! En toch.........het klinkt misschien gek, maar ik weet nu al dat ik jullie zal gaan missen. Die vriendelijke limbo's die zo goed voor mijn Yb zijn geweest! Zo goed, dat wij verder kunnen.....verder met Yb zijn revalidatie proces, verder met onze toekomst. 

Limburg had altijd al een speciaal plaatsje in ons hart omdat Yb en ik er elkaar, 20 jaar geleden, hebben leren kennen. Nu is dat plaatsje in ons hart alleen maar groter geworden. En is het niet alleen meer voor de provincie Limburg, maar ook voor alle medewerkers van Adelante! 

Lieve mensen: BEDANKT! 

We zullen jullie niet gauw vergeten!

Een Zeeuwse groet, uiteraard ook namens Ybele,

Barbara